ارزیابی تنوع ژنتیکی در نمونه های دو گونه جو (l. h. vulgare و.h. spontaneum l. ) با استفاده از نشانگرهای ریزماهواره

در این آزمایش تنوع ژنتیکی 73 نمونه جو ایران از دو گونه h. vulgare و h. spontaneum با استفاده از 15 جفت نشانگر ریزماهواره مورد ارزیابی قرار گرفت. الگو های نواری بصورت صفر (عدم وجود باند) و یک (وجود باند) امتیاز دهی شدند. برای رسم دندروگرام ابتدا ماتریس تشابه با روش دایس تشکیل و سپس دندروگرام با استفاده از الگوریتم upgma با نرم افزار ntsyspc 2.0 رسم شد. همچنین از این نرم افزار برای رسم پراکنش نمونه ها در دو بعد اول تجزیه به مختصات اصلی (pcoa) نیز استفاده شد. بیشترین تعداد آلل در گونه h. vulgare مربوط به جایگاه های bmac0316 و hvm40 با 8 آلل و کمترین آن مربوط به جایگاه hvm70 با دو شکل بود. بیشترین تعداد آلل در گونهh. spontaneum مربوط به جایگاه hvm40 (با 9 آلل) و کمترین آن مربوط به جایگاه های hvm70 و hvmloh1a (با 2 آلل) بود. میزان pic درگونه h. vulgare از80/0 (جایگاه bmac0040) تا 19/0 (جایگاه bmag0603) و در گونه h. spontaneum از 91/0 (جایگاه bmac0415) تا 043/0 (جایگاه hvm70) متغیر بود. تجزیه خوشه ای با استفاده از ضریب دایس و الگوریتم upgma نمونه ها را به سه گروه تقسیم کرد. گروه اول شامل نمونه هایی از هر دو گونه h. spontaneum و h. vulgare که از ایران جمع آوری شده اند و گروه های دوم و سوم نیز به ترتیب شامل نمونه هایی از گونه های h. spontaneum و h. vulgare بود. نتایج حاصل از تجزیه به مختصات اصلی با نتایج حاصل از تجزیه خوشه ای همخوانی داشت. نتایج این تحقیق نشان داد که نشانگرهای ریزماهواره برای بررسی تنوع در هر دو گونهh. spontaneum و h. vulgare مفید می باشند. جایگاه های hvmloh1a و ebmac0415 در گونه h. spontaneum و جایگاه های bmac0306 و bamc0040 در گونه h. vulgare برای بررسی تنوع در این گونه ها مناسب تشخیص داده شدند.